Ik zit in mijn ouderlijk huis, in de stoel die ooit van mijn grootmoeder was. Als je je neus heel hard tegen de ruwe wol aan drukt ruik je haar sigaretten nog. In de grote boekenkast staan de foto’s. Onze kinderkiekjes; trots en volledig zichtbaar. Geen onderdeel van mijn geschiedenis is weggestopt. Terwijl ik hier zo zit en kijk naar alle fases van mij, zie ik mezelf plotseling gereflecteerd in het glas.
Wat zou zij, de Tuin van veertien jaar geleden, nu van mij denken? Zijn wij dezelfde persoon? Ik voel me niet anders van vorig jaar, maar ik weet dat zij een heel andere mening over mijn huidige ik zou hebben dan nu. Hoe zie ik mezelf? Wie ben ik?
En anderen? Hoe zie ik eruit voor de mensen op straat? Als ze mij zien, verdrinkend in mijn te grote jas of doelbewust bestaand met vrienden, wat denken ze dan?
Er zijn ontelbare versies van mij die leven in verschillende hoofden. Sommige hoofden bestaan niet meer of zijn me allang vergeten terwijl andere mij misschien het leukste vinden wat er bestaat. Ik zou graag met al mijn versies rond te tafel zitten. Een gesprek voeren.
Dat zou ik eigenlijk wel met iedereen willen.
Voor mij is het belangrijk én heel leuk verhalen te leren, te delen en misschien te begrijpen. Daar ben ik voor, zo hier op de Vrije Hogeschool en voor al die verhalen ga ik me het komende jaar inzetten!
