Het is moeilijk om te weten wie je nog kunt zijn en wat je nog kunt doen in een wereld waar het lijkt alsof alles er al is in een bepaalde vorm. Als ik in de metro zit kijk ik om me heen. De meeste hoofden zijn in permanente breuk naar beneden gericht. Het licht van het mobieltje dat in een verkrampte hand wordt vastgehouden verdiept schaduwen, maken de gezichten harder. Een enkeling kijkt me aan, geeft me een twijfelende glimlach. Dat is waar ik naar zoek. Ik zoek het op de zware bladzijden van boeken, in de verf die mijn vingers kleurt, in het gesprek met een levenslange vriend, maar vooral ook in de aarzelende glimlach van een vreemde. Een puur contact. Een nieuwe verbinding die mij aan de wereld verankerd. Ik bewaar ze in mijn herinneringen voor de dagen dat ik het lastig vind mens te zijn. Dan schrijf ik ze op in de hoop door de teksten en verhalen heen een verbinding te vormen met diegene die de tijd nam ze te lezen.
Milou Kleisterlee
Verhalen
Walvis op een muur
De studenten van de Vrije Hogeschool gingen druk aan de slag met hun meesterproef. Ze werkten aan een eigen project vanuit mens, kunst of wetenschap. Hieronder een prachtige preview van een van de gemaakte meesterproeven. Milou ging de uitdaging aan om een keer anders te werken dan ze normaal doet. Vaak werkt ze heel gedetailleerd … Lees verder
De voorzichtige stap
Ik denk dat het soms makkelijker is om met vreemden te praten. Je hebt niet veel te verliezen. Je zal hen snel vergeten en zal zelf waarschijnlijk sneller vergeten worden. Eerst lijkt de stem te vervagen, geluid en klank, ritme. Dan het gezicht, kenmerkende lijnen die onscherp worden tot er alleen een echo overblijft van … Lees verder
Dwaallicht
Ik was alleen. Ik dacht dat ik er niet bij hoorde omdat ik niets zei. Ik kwam erachter dat ik er ook niet bij hoorde toen ik alles zei. Toen kwam ik erachter dat niemand zich er helemaal bij voelde horen. Ik probeerde mezelf te zijn zodat ik in ieder geval dat zou hebben. Maar … Lees verder