De zogenoemde ecologische crisis zie ik steeds meer als maatschappelijke en individuele oproep tot ontwaking én middel om de vraag te stellen wat het eigenlijk betekent om mens te zijn in de 21e eeuw. Grote woorden, maar wel iets wat steeds minder vanzelfsprekend lijkt te gaan worden; menszijn. Het narratief ‘ik kan het verschil toch niet maken’ dient hiervoor ver achter ons gelaten te worden om ‘de nieuwe mens’ (weder) geboren te zien worden. Een mens dat in waardigheid en gezonde balans met zichzelf, de ander en de aarde durft te bestaan. Een mens dat weer ‘de macht aan de verbeelding’ durft te geven en losbreekt uit alles wat onderdrukt.

Ik noem mijzelf geen kunstenaar, wetenschapper of onderwijzer, maar grond mij in deze speelvelden als middelen tot transformatie naar een stukje meer menswording. Dit doe ik door duurzaamheid, onderwijsvernieuwing en kunst samen te brengen.