Davita de Kleuver

foto vrouw Davita de Kleuver

Liefde voor het onbekende, een trage ontdekkingsdrang. Het verdragen van afscheid. Het leren kennen van mensen en menselijkheid. Het analyseren van algemeen gedeelde gedachtegangen, gevoelens en gedragingen, met begrip voor het individu, inclusief de uitzondering, de uitschieter, het buitenbeentje. Meegaan met de dynamiek in mijzelf tussen mijn systematische, wetenschappelijke kant, en mijn poëtische, dromerige kant. Het observeren van de dynamiek tussen mensen, in het licht van hun persoonlijke geschiedenis, hun behoeftes en verlangens. Dat is waar mijn woorden aan raken, dwars door de binnen- en buitenwereld heen.

Nu ik afgestudeerd ben in sociale cognitie, en mijn eerste werkervaring aan het opdoen ben, is het aan mij om een balans te vinden tussen beschouwen en aanpakken, tussen zelfvertrouwen en gepaste twijfel, en tussen het tonen van bescheidenheid en expertise. Ondertussen vind ik mijn weg in Boston, blik ik terug op mijn tijd als Londenaar, en leef ik samen met mijn Duitse vriend. Hoe verhouden we ons tot onze eigen en andere culturen? En hoe kunnen we oordelen transformeren naar het delen van ons oor? Hier, neem wat, het luistert.


Verhalen

Longread

Ik en Jij: ontmoetingen

27 maart 2019

Op weg naar de kapper raakte ik in gesprek met een medepassagier in een Lyft (een alternatief voor Uber). Ze was opgegroeid in een klein dorpje ten zuiden van Boston. Als enige van het gezin was ze naar de stad getrokken, om te studeren aan het conservatorium. Het zwarte schaap van de familie noemde ze … Lees verder

Shortread

Street View: the New York City Subway

12 februari 2019

Ik hield me vast aan de metalen paal in de metro van Manhattan naar Brooklyn, net als een originele man naast me. “I like your badges, sir.” Even over een drempel heen om iemand aan te spreken, maar wie vindt het nou niet leuk om een compliment te krijgen? “Oh, thank you.” – “Are those family members of yours?” – “No, it’s … Lees verder

Longread

Mouwen vol emoties

12 januari 2019

De eerste sneeuw van het jaar is alweer gesmolten, dus ik kon vanmorgen zonder problemen op mijn fiets stappen – bestemming onbekend. En nu heb ik eindelijk de juiste plek gevonden: Caffè Bene, tegenover de Boston Symphony. Een klein verborgen cafétje met goeie cappuccino (in maar één maat: een normale), planken vol met boeken, en … Lees verder