Vendéc peröcsényben
Het bruisende centrum van Peyosceny. Met bloemetjes in de kozijnen en gehaakte gordijntjes. Het lijkt dicht maar dan komt Johan Derksen naar buiten gelopen. Althans het is een man die heel erg op hem lijkt, met een iets meer viking uitstraling. Dik trom zet zijn zilveren stepje met groene handvaten tegen de paal bij de ingang en loopt bezweet met een bal onder zijn arm naar binnen.
We besluiten achter hem aan te gaan en stappen een donker hol binnen. Onze eerste blik valt op een man volledig gehuld in legerkleding met twee oorbellen in zijn linkeroor, hij heeft een baard zoals Tim Hofman. De vrouw achter de bar staat een beetje gepikeerd voor zich uit te staren, terwijl de man in legerkleding een slok van zijn bier neemt. Nadat iedereen binnen het café ons langer dan tien seconden heeft aangestaard lopen we richting de bar.
De vrouw achter de bar heeft donker stijl haar met een platte pony en een vriendelijk gezicht. Ze weet direct dat wij geen Hongaars spreken en zij kan duidelijk geen engels. We vragen om een cola, een fanta en een zakje chips. Ze loopt weg en we horen achter een deur wat gerommel, daarna loopt ze terug met twee flesjes en een zakje chips.
Johan Derksen is ook weer naar binnen gelopen en wisselt wat woorden met de man in legerkleding. Al zuchtend wacht de barvrouw tot wij alle munten bij elkaar hebben gevonden om de 3000 fut te betalen. Een klein beetje verward stappen we weg van de bar. Terwijl we worden nagestaard lopen we naar buiten.
Smikkelend als smikkelbeertjes zitten we op een bankje buiten als er plots een praalwagen met strippers en vuurspuwers langs komt rijden met oude oma’s met hoofddoekjes die pop nummers zingen. Wij zwaaien vrolijk en ze zwaaien terug. De bestuurder van de wagen kijkt nors en zit met enkel een onderbroek zijn snor af te likken.
We weten niet goed wat we hiervan moeten denken. Na al onze avonturen in het wild komt dit als een veel te abrupte cultuurshock. Er wordt vuurwerk afgestoken en met bloemblaadjes gestrooid. We laten ons meeslepen in dit enthousiasme en dansen een tijdje mee tot we weer op het bankje bij het café zitten, met lege flesjes en een leeg zakje chips.
Helaas is dit niet waar. In werkelijkheid gebeurt hier niet zo veel, maar in ons hoofd des te meer. Het dorp is een beetje verschrompeld als een rozijn, maar dat vinden wij wel fijn.
Door: Maud en Heleen