In de diepe nacht van onze lange treinreis hadden we op een station in Duitsland een twee uur durende overstap. Als groep hadden we plaatsgenomen op een paar simpele bankjes. Het soort dat je vaak bij vliegvelden ziet. Soms liepen er wat mannen langs die er eng uitzagen, naar de wc ging ik liever niet alleen.
De uitstraling van het station hielp niet echt mee. Het was er koud en donker, je voelde je er niet echt gewenst. Veel konden we niet doen om de tijd te verdrijven. We speelden een paar raadspelletjes, maar zaten vooral een beetje suf voor ons uit te staren, wachtend tot die twee uur eindelijk over waren.
Ineens liep een meisje van ongeveer vijftien jaar naar ons toe. Beefde ze van angst? Van de kou? Of beeldde ik het me in? Ze wilde naar haar tante, maar haar mobiel was uitgevallen. Ze vroeg of we misschien even een powerbank konden uitlenen. Toen ze haar tante belde werd er niet opgenomen. Zijzelf werd ook niet gebeld. Er was niemand die haar miste. Er was niemand die afvroeg waar ze was, terwijl ze alleen door de nacht reisde.
Haar trein vertrok uren nadat de onze ging, maar we durfden we haar niet alleen te laten. Niet op dit enge verlaten station. Uiteindelijk vonden we een speelhal waar we haar bij twee werkneemsters konden laten. Daarna namen we afscheid.
Onze reis was nog niet eens echt gestart en ik had al iets meegemaakt wat me zou bijblijven. Er waren veel vragen in me opgekomen die nacht, maar ik durfde ze niet te stellen aan het meisje alleen op het station. Het meisje dat niet werd gemist.
Door: Femke de Stigter