16 mei 2019, Boedapest
Het is laat in de middag. Deze hele dag heb ik op m’n gemak een gedeelte van deze stad kunnen zien en bewonderen. Er is hier zo veel snelheid en drukte, maar tegelijkertijd toch ook veel ruimte voor rust en verwondering. Zo sta ik nu al een paar minuten stil, schuin tegenover een straatmuzikant.
Onder de bomen in dit kleine parkje luister ik naar zijn stem en zijn gitaar. Mijn volledige aandacht gaat naar hem toe en er komen zo veel vragen in me op, maar ik wil hem niet onderbreken en ik geniet ook van de muziek.
Op een gegeven moment stopt hij met spelen om de gitaar te stemmen en ik vraag naar zijn naam. Gellért. Hij is 21 jaar oud en woont in Boedapest. Tien jaar geleden begon hij met gitaarspelen en hij schrijft nu ook zijn eigen muziek. Ik krijg sterk de indruk dat hij muziek als iets veiligs ziet in het beangstigende leven.
Hij vertelt me dat hij zich niet gelukkig voelt in het land waar hij woont en ik vraag hem waarom hij dat zo ervaart en waarom hij dan nog wel hier
woont. Hij wilt het me uitleggen, maar de taalbarrière vormt een beperking. In het Hongaars kan hij het me wel vertellen, maar niet in een andere taal. Ik stel hem nog wat andere vragen, maar ook dan blijft de taalbarrière helaas een probleem bij het beantwoorden van de vragen.
Even loop ik bij hem vandaan. Hij begint weer met gitaarspelen. Ik wil deze ontmoeting niet zo laten eindigen, het voelt nog niet compleet. Ik luister nog even naar de muziek en besluit om te gaan dansen.
Door: Anne van Bergeijk