Humans of Europe

Miha Pogačnik

Er zijn een aantal figuren die op deze aarde rondlopen die enkel te beschrijven zijn als wonderlijk. Wiens indruk je bijblijft voor een erg lange tijd en wiens uitstraling en woorden alleen al beter je aandacht vast weten te pakken dan welk reclamebord dan ook. Voor mij is Miha Pogačnik zo iemand.

Als je hem zou zien lopen in de wilde natuur dan zou je eerste gedachte zijn dat deze man ergens een verkeerde afslag had genomen met zijn nette zwarte jasje, zijn vioolkoffer en zijn ronde brilletje. Hoort hij niet thuis in een concert gebouw?

Zijn vioolspel leidt Miha Pogačnik van pyramide naar natuurgrot, van kasteel naar kerk, allemaal om de ‘resonance’ van zo’n plek te ervaren en de ruimte in zijn volle glorie te ‘bespelen’. Op zijn vijfde, vertelde hij me, had hij zonder succes geprobeerd om accordeon te leren spelen. Men had hem vervolgens een viool in de handen geduwd. ‘Omdat je melodie aan je linkerkant ligt’ zeiden ze, hij heeft nooit meer omgekeken.

Hij speelde en speelde en speelde, klom zich een weg naar beroemdheid en vond zichzelf op een dag in 1980 op de stoep voor het Chartre. Klaar om een denderend optreden te geven stapte hij naar binnen, ging op zijn plek staan, en begon enthousiast zijn optreden te oefenen. Maar zodra de eerste noten zijn instrument hadden verlaten werd hij hups! De kerk uit gegooid. ‘Kom maar terug als je wat bent afgekoeld!’ klonk er vanuit de ingang.

Enigszins overdonderd liep Miha toen later de kerk binnen, maar begon deze keer beheerst en rustig te spelen. Het leek alsof de kerk zelf met goedkeuring tegen hem sprak: ‘ Stop thinking about you and your violin, play on me!’ Daar begon zijn tocht van land naar land, elke plek van waarde ‘bespelend’ die hij tegenkomt.

Op basis hiervan kwam ik hem tegen en op basis hiervan leidde hij me rond op een plek die dicht bij zijn hart ligt: Terra Parzival; een mooi met natuur gevuld gebied in Slovenië, was de plek waar hij mij en vele anderen met zijn viool het verhaal vertelde van Perceval, een ridder van de ronde tafel die op zoek was naar de heilige graal.

Hij speelde in de ruïnes van een mannenklooster en vertelde ons over de vader en moeder van Perceval. Hij speelde in een oud vrouwenklooster en vertelde ons over hoe Perceval zijn tocht begon. Hij speelde in een door erosie en water gevormde grot en vertelde ons hoe Perceval geconfronteerd werd met zijn fouten. Ook vertelde hij ons hoe elke plek van waarde in Terra Parcival samen een viool vormden en hoe hij de viool bespeelde door op elk van deze plekken te spelen.

Miha Pogačnik op zijn viool spelend (Rechts) en Rick Dijkstra (links) in Het vrouwen klooster in Terra Parzival. Foto: Flore Lutters

Zijn projecten zijn groot, net als zijn taken: directeur en leider, Ambassadeur van Cultuur, en dan ook nog zijn viool optredens. Zijn energie is echter meer dan genoeg, en als je niet oppast wordt je zo meegesleurd in zijn passie en plannen.

Ik zou door en door kunnen gaan over zijn ongefilterde meningen, zijn gigantische projecten en zijn manier van doen, maar dan zou ik met mijn geschreven woorden hem geen recht toe doen. Zoals hij het beschreef: ‘written words are like a sarcophagus, waiting for resurrection.’ Zoek hem op, je vindt vast wel iets en trek zelf je conclusie, zoals ik heb gedaan in Terra Parzival.

 

Door: Rick Dijkstra