Humans of Europe

Thuis door andermans ogen

andermans ogen tekening

Een man met een vrolijke uitstraling en een dik buikje. Vriendelijke ogen die met interesse naar mij kijken. Hij staat voor een restaurant, draagt een zwarte blouse en rode stropdas, hij straalt rust en vriendelijkheid uit. Ik spreek hem aan met een kloppend hart, ik stel me voor en vraag of hij even tijd heeft voor een praatje. “Natuurlijk” zegt hij grappend, “zolang mijn baas het maar niet ziet” en hij knikt naar de deur van het restaurant waar hij voor staat. Ik lach met hem mee, het ijs is al gebroken.

Ons gesprek begint met een voorbereide vraag maar al snel loopt het gesprek over naar onze eigen levens en de twee landen waar we geboren zijn. Hongarije en Nederland. Hij weet veel en vertelt veel. Deze man heeft over de hele wereld gereisd, in Engeland en Oostenrijk gewoond. Maar is uiteindelijk terug gekomen naar zijn thuisland om voor zijn familie te zorgen.

Ik sprak mijn verwondering uit over Hongarije, de schoonheid die ik erin zie. De rust die ik voel wanneer ik in de groene natuur loop met overal bergen om me heen, de heldere sterrenhemel verwondert mij en de huisjes zijn gekleurd en vrolijken me op.

Zelfs in de drukke bebouwde hoofdstad Boedapest zie je overal bergen met groene bomen en elk gebouw is een wonder om naar te kijken. Hij moest lachen en haalde bescheiden zijn schouders op; een gevalletje het gras is groener aan de overkant. Hij had juist veel bewondering voor Nederland, hij wilde al een hele tijd met een vriend naar Nederland en ze waren van plan deze zomer te gaan.

Hij is Joods en de geschiedenis van Nederland met de tweede wereld oorlog dat raakt hem.

Hij vertelt over hoeveel verwondering hij had voor ons land. De geschiedenis, zoals Anne Frank en bekende schilders uit Nederland zoals van Gogh. Een bekende jazz muzikant die uit Nederland komt waar hij helemaal fan van is. Hij kon me van alles vertellen over de geschiedenis van mijn eigen land, meer dan ik wist, te veel om te kunnen onthouden of om hier op te kunnen schrijven.

Hij sprak zijn verwondering uit over ons als mensen. Dat we slim zijn, aanpakkers. Het doorzettingsvermogen van zo’n klein land, dat we zoveel bereikt hebben over de jaren. Dat we als enige land zoveel fietsen, omdat dit het meest efficiënt is. Het wegpompen van water en het bouwen van dijken. Dat we veel bereikt hebben op het zakengebied, dat we als zo’n klein land de grootste haven van Europa hebben en tot 2004 zelfs de grootste van de wereld, het klinkt bijna niet realistisch.

Zo had ik nog nooit naar Nederland gekeken, terwijl ik zoveel verwondering had voor zijn land, de natuur en de architectuur, de schoonheid overal om mij heen. Had hij dat juist voor Nederland, mijn land. Door zijn ogen zag ik Nederland in een ander licht, zag ik de verwondering door zijn ogen die ik eerder niet zag. Zo zagen we door elkaars ogen de wonderen van het land dat we ons thuis noemen.

Maar waar voelen we ons echt thuis, is dit een land, een plek, zijn dat de mensen om je heen? Dit zou voor ieder mens anders zijn. Ik voel me thuis in andere landen, ik voel me hier thuis in de groene bossen die meer aanwezig zijn, meer dan in Nederland. Maar zo op reis voor een langere periode merk ik dat ik niet thuis ben, want thuis is voor mij waar de mensen zijn waarvan ik hou, en naar hun zal ik altijd terug keren. Misschien is dit ook wel de reden dat deze wonderlijke man terugkeerde naar zijn familie toen die hem nodig had.

 

Door: Gaia