Als jonge maker observeerde ik de afgelopen jaren hoe mijn idee van ‘wie ik ben’ veranderde. Hoe ik meer over mijzelf te weten kwam door het contact met de ander, mij een ruimer blik gaven op wat ik ook kan zijn, en bij mij past. Mijzelf bloot stellen aan de buitenwereld, en daar op reflecteren in mijn werk. Daardoor realiseerde ik dat identiteit een continu proces is, wat eigenlijk compleet open ligt.. Wat tegenstrijdig was met het idee dat ik had toen ik jong was! Dat ik iets zou moeten zijn. Wat juist al je potentie zou kunnen inkaderen!
Wat als je dat idee loslaat? Is jezelf niet continu in ontwikkeling, dankzij, en gevormd door de buitenwereld?
Op dit moment hou ik mij bezig met hoe we onszelf kunnen verbinden tot een ander; als we loslaten wie we denken te moeten zijn/willen zijn, in de ogen van een ander.. Want hebben we niet allemaal aspecten van onszelf waar we ons voor schamen? Maar maken onze ‘kwetsbaarheden’ ons ook niet tot wie wij zijn? Is het eigenlijk ook niet mooi om te ontdekken dat dat ook geaccepteerd kan zijn.. mag zijn? Ik leerde dat ik daardoor verbinding kan voelen.
Suriya studeert dit jaar af aan de kunstacademie St. Joost te Breda.