Als zangeres heb ik het geluk gehad vele rollen te mogen zingen en hierbij verschillende karakters te mogen verkennen.
Ik heb op het podium gestaan als klein jongetje, zigeunermeisje (dat eigenlijk een prinses blijkt te zijn), geest, suppoost, brutale dienstmeid (die speelt dat ze een rijke dame is), vogel, bosnimf, non, lid van een PVV-achtige politieke partij, herbergierster, bejaarde vrouw, hofdame, moeder, model… en dat zijn ze nog niet eens allemaal…
Sommige van deze rollen gingen mij gemakkelijk af, waren mij zelfs op het lijf geschreven. Voor andere moest ik juist enorm veel moeite doen om ze me eigen te maken. Voor bepaalde rollen die heel ver van me af stonden, moest ik in mezelf op zoek naar bepaalde eigenschappen die bij mij niet aan de oppervlakte
liggen.
Soms was dat een moeizaam en pijnlijk proces, en dan kwam ik kanten van mezelf tegen die ik helemaal niet leuk vond. Ik moest allerlei dingen zeggen en doen die ik normaal gesproken nooit zou durven of zou wíllen. Andere rollen gingen mij dan juist weer onverwachts heel gemakkelijk af, zoals het spelen van een duivels beest dat zijn soortgenoten op alle mogelijke manieren probeert te verslinden.
Ik kwam er op die manier achter dat ik veel meer eigenschappen in mij heb dan ik oorspronkelijk vermoedde, en die maken allemaal deel uit van mijn identiteit. Ik speel een rol, maar ik ben het ook zelf, anders zou ik die rol helemaal niet kunnen spelen. Het proces zelf is soms moeilijk, maar eenmaal eigen gemaakt en op het podium voelt het altijd als een bevrijding en een overwinning. Alsof ik weer een stukje heb gevonden van de puzzel.
De aria’s die ik op 9 juni ga zingen, vertegenwoordigen ook ieder een eigen identiteit; identiteiten die een bepaalde ontwikkeling doormaken.
Marguérite (Faust) en Gilda (Rigoletto) zijn beiden onschuldige jonge vrouwen, die aan de liefde ten onder gaan. Marguérite wordt door Faust ‘uitverkoren’ om de liefde mee te gaan beleven. Zij wordt helemaal betoverd door hem. Hier is echter ook de duivel (Mephistopheles) in het spel, waardoor zij uiteindelijk helemaal te gronde wordt gericht.
In de ‘Air des bijoux’ (ook wel de Juwelenaria genoemd) vindt Marguérite voor haar deur een doos met juwelen, die daar is achtergelaten door Mephistopheles. In totale verrukking past Marguérite alle prachtige sieraden aan en ze bekijkt zichzelf in de spiegel. “Oh, als hij me nu toch zou kunnen zien, als een echte dame…” verzucht ze steeds. IJdelheid heeft al post gevat in haar en dit is eigenlijk het begin van het einde.
Gilda is haar hele jonge leven afgesloten geweest van de buitenwereld door haar overbezorgde vader Rigoletto. Hij werkt als hofnar aan het hof van de Graaf van Mantua, een notoire verliezer. Hij weet dus maar al te goed wat de gevaren zijn voor jonge meisjes en sluit zijn dochter daarom zoveel mogelijk op.
Zij ko
mt allen in de kerk en verder nergens, en is het toonbeeld van onschuld en naïviteit. Juist hierdoor is zij een al te gemakkelijke prooi voor de Graaf, die haar met gemak verovert onder valse voorwendselen. Hij verleidt haar, juist in de kerk, waar hij ook komt, en vertelt haar dat hij een arme student is. Gilda weet niet wat haar overkomt en is meteen helemaal verliefd op hem.
In de aria ‘Caro Nome’ zingt ze over deze intense gevoelens voor ‘Gualtier Malde’, de valse naam die de Graaf haar heeft opgegeven.
Musetta (La Bohème) is in zekere zin hun tegenpool; ze is een volwassen vrouw die precies weet wat haar effect op mannen is. Dit gebruikt ze ook: ze palmt oude, rijke mannen in zodat ze voor haar zorgen. Ze is zelfverzekerd; als ze over straat loopt, weet ze dat iedereen haar nakijkt vanwege haar schoonheid, zo zingt ze in de aria ‘Quando m’en vo’. Hiermee koketteert ze, in de hoop de jaloezie van haar voormalige geliefde Marcello op te wekken.
Ze probeert hem terug te winnen, en dat lukt. Onder haar oppervlakkige en zelfverzekerde houding schuilt echter een gevoelig meisje met een klein hartje, dat oprecht van Marcello houdt.
Je kunt Frédérique Klooster op 9 juni horen en zien tijdens het Dwarslopers Festival in Haarlem.