‘Meisje met Forsythia – Ilona Singer (1930 )
Ik ga het over dit meisje hebben. Want dit ben ik.
Een van de portretten van de tentoonstelling Nové Realismy in het museum More in Gorssel.
Ik herken mezelf daar in.
Braaf meisje
Vriendelijk ogend
Rode haren
Keurige scheiding
Ze komt de wereld iets aanbieden. Want dat heeft ze geleerd van haar ouders. Voor iedereen zorgen.
Het motto van mijn moeder was: ‘Je moet oppakken wat er op je pad komt’.
Ik kan je vertellen, er is veel op mijn pad gekomen in mijn leven!
- Zorgen voor het gezin
- Zorgen voor ouderen
- Werken in het hospice
- Zorgen voor de mensen in mijn uitvaartbegeleiding
- Altijd kaartjes sturen en plantjes langsbrengen; attent en trouw zijn
Iedereen blij, want daar ben ik heel erg goed in.
Ik begeleidde onlangs een uitvaart en op google plaatste de familie een recensie:
‘Annemiek hield ons bij de hand en liet die niet meer los. Zeer fijne begeleiding. Rustig en ontzorgend. Duidelijk maar nergens dwingend. Van begin tot einde voelde het als baken waar we ons op konden richten. Alles werd perfect opgepakt en verzorgd. Alleen maar lof dat je mensen in zulke moeilijke tijden zo goed kan helpen.’
Fijn om te horen.
Maaaarrrr…..
In de afgelopen maanden heb ik me gerealiseerd dat ik eigenlijk nog altijd het meisje ben dat de stem hoort van haar ouders dat alles goed en perfect moet zijn. En dat ik altijd mijn best moet doen
En daarom raakt het gedicht mij van Rumi. De Perzische dichter:
Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken,
Blijf ik denken wat ik dacht,
Als ik blijf denken wat ik altijd dacht,
Blijf ik geloven wat ik altijd heb geloofd.
Als ik blijf geloven wat ik altijd heb geloofd,
Blijf ik doen wat ik altijd heb gedaan.
Als ik blijf doen wat ik heb gedaan,
Blijft mij overkomen wat mij altijd overkwam.
Maar als ik mijn ogen sluit
En goed kijk naar binnen
Dan kom ik deze cirkel uit,
En kan ik elk moment opnieuw beginnen
Mijn vraag is: hoe kan ik opnieuw beginnen?
Hoe kan ik meer in verbinding komen met mezelf?
Hoe leer ik meer te ontvangen, waardoor ik ook op een andere manier kan geven?
Hoe ga ik luisteren naar mezelf?
Niet vanuit het schuldgevoel of de angst om tekort te schieten.
De angst om niet goed genoeg te zijn. De angst voor het oordeel van anderen.
Ik gun mezelf een toekomst waarin ik meer balans vind tussen geven en ontvangen. Tussen de zorg voor anderen en de zorg voor mezelf.
Om dat te kunnen bereiken heb ik de steun nodig van anderen. Mijn echtgenoot, mijn gezin, mijn omgeving.
Als buddy, om te voorkomen dat ik de wereld ga redden en me niet eerst afvraag of ik t wel fijn vind om te doen.
Daarom zou ik jullie willen vragen om mij ergens mee te helpen
Om samen met mij een mantra te zingen. De afgelopen weken heb ik dat een aantal keren gedaan en dat brengt me heel dicht bij mezelf en bij anderen en het hogere.
Ik durf me met jullie wel veilig en kwetsbaar op te stellen.
Tekst: Annemiek Ponten
Masterclass Levenskunst | 3e levensfase