Een tijdje geleden zat ik verveeld in de trein, met mijn oortjes in, met een half oor naar muziek te luisteren. De voorbijgaande liedjes had ik al tientallen keren door mijn oren geblazen en dus swipte ik door de enorme bibliotheek aan muziek op zoek naar iets nieuws. Waar ik precies naar op zoek was wist ik niet maar toen ik de eerste paar noten hoorde wist ik meteen dat ik het had gevonden. De muziek had iets nostalgisch, iets herkenbaars. Een gevoel van thuiskomen spoelde als een woeste golf over me heen. Een zachte, geruststellende stem fluisterde de woorden van het lied in mijn oren en ik kon niks anders dan denken aan de Vrije Hogeschool. Aan de mensen op de VH, de levensfase waar ik nu in zit, hoe het jaar straks voorbij is en hoe dit allemaal een herinnering zal worden, maar vooral is dit lied voor mij de ultieme kern van wat een dwarsloper is.
Kom Terug – Spinvis
Gooi een steen naar de dag
Zo ver als je kunt
Spoel het zout van je huid
Doof het vuur
Volg het spoor dat er ligt
Zoek niet wat er nooit meer is
Was het zand uit je haar
Geef een naam aan ieder jaar
Drink de tranen op je hand
Zwijg ervan
Erf de ogen van je kind
Kijk erdoor
Koester je geheime hart
Tot het eind
Reis ver, drink wijn, denk na
Lach hard, duik diep, kom terug
Droom een boot in de zon
Geef ‘m zeilen en wind
Kus een droevige mond heel zacht
Voor de dag begint
Bewaar een steen in je tas
Uit het land waar je sliep
Waar je de wonden opliep
Waar een koninkrijk verging
Haal de parels uit de zee
Geef ze weg
Vecht met alles wat je hebt
Verlies het goed
Wacht dan tot het lichter wordt
Je hebt de tijd
Reis ver, drink wijn, denk na
Lach hard, duik diep, kom terug