Twee wegen scheiden
Zich in het woud
En ik, ik nam de
Minst bewandelde
En dat maakte
Het verschil!
-Robert Frost
Bovenstaande tekst kreeg ik einde vorig schooljaar van mijn schoolleider; zij vond deze woorden echt bij mij passen. Ik voel ook nog steeds dat ze passend zijn voor mij, maar wat maakt nou dat ik dat doe? Wat in mij zorgt ervoor dat ik het durf om nieuwe dingen aan te gaan en te onderzoeken? Durven is het eigenlijk niet eens, ik kan bijna niet anders. Eigenlijk is dat net zoals bij ‘de spin Sebastiaan’ van Annie M.G Schmidt, alleen hoop ik natuurlijk dat het met mij beter afloopt…
Dan komt de vraag die eigenlijk alleen maar weer meer vragen oproept naar boven: wie ben ik?! Is dat wat ik doe, wat ik voel, wat ik ervaar of wat ik denk? En is dat dan in overeenstemming met hoe anderen mij zien, voelen en ervaren? Heeft iedereen dit soort vragen of zijn er ook mensen die de antwoorden hebben? Als die antwoorden er zouden zijn, zou ik het dan nog interessant vinden om er mee bezig te zijn? Misschien leren we onszelf in de loop der jaren steeds beter kennen, maar wat
nou als je jezelf helemaal niet zo leuk vindt?
Wat blijft er van mij over als ik mijn rollen loslaat en als Nelleke ergens instap? Niet als juf, als moeder van drie kinderen, als vrouw van, als vriendin van, maar als mijzelf. Dat voelt als heel spannend, want weet ik nog wel echt contact te maken met wat in mij leeft? Durf ik nog te gaan voor de verlangens en idealen die in mij leven? Die rollen; daar ontleen ik zekerheid aan en ze zijn tevens een muurtje om mij heen. Misschien gaat het mij daar wel om in het contact met de ander; dat mensen de moeite nemen om over dat muurtje te springen om te kijken wat daarachter zit. Al ben ik zelf ook zoekende naar wat achter dat muurtje zit.
Het zingen bij ‘JIP en jij’ doe ik als Nelleke, zonder die rollen om mij achter te verschuilen.