Ik kijk je aan, zittend op de stoel aan de raamkant van mijn kleine kamer. Je lachende mond komt me vrolijk tegemoet en je ogen vormen dunne lijnen, waarna een mooie lach op je lippen verschijnt. Voorzichtig breng ik een beetje mascara aan op je wimpers, om de bijna onzichtbare haartjes te onthullen aan de rest van de wereld. Een borsteltje trek ik langzaam door je wenkbrauwen heen, om een monotone vorm te creëren. Op jouw lippen breng ik een dun laagje lippenstift aan. Ik kijk een paar seconden goed naar je prachtige gezicht. Langzaam vervaagt je beeld, door de damp die op het glas van de spiegel verschijnt. 

Ik word opgeschrikt door het horloge om mijn pols dat aangeeft dat het eigenlijk al te laat is. Van een lach vertrekt mijn gezicht naar een kritische blik kijkend in de spiegel. Een gevoel van afgrijzen bekruipt me. Een zware deken van onzekerheid valt over me heen. Mijn eigen kritische blik achtervolgt me, houdt me tegen en stuurt me kanten op waar ik helemaal niet heen wil.

Dit jaar wil ik die kritische blik naar mijn reflectie loslaten. Ik wil dwarslopen, mezelf ontdekken en mijn geoefende kritische blik zinnig gebruiken. Dit wil ik zodat ik aan het eind van het jaar net zo liefdevol naar mezelf kan kijken als naar de ander.