Shortread

Kijkje

Ik kijk.
Ik kijk graag.
Ik kijk graag altijd.
Als het me allemaal eventjes teveel wordt en ik mijn ogen sluit, dan kijk ik ook.

Dan kijk ik naar de mensen.
Ik vind mensen mooi.
Ik vind het mooi hoe hun ogen kunnen spreken.
Hoe hun ogen kunnen spreken zonder woorden.

Ik vind het mooi hoe de tranen over hun wangen naar beneden druipen en hoe er dan vervolgens, heel voorzichtig, een klein lachje om hun mondhoeken krult.
Ik vind het mooi om te zien wat de mensen met zich meedragen.
Wat ze koesteren.

Soms vergeet ik even om naar mijn eigen mens te kijken.
Te kijken naar wat het mens wat ik ‘ik’ noem met zich meedraagt.

Wat moet ik met die stukjes?
Die stukjes ‘ik’ die ik in mij koester.
Die stukjes die naarmate de tijd verstrijkt langzaamaan wegvagen onder een laagje neergedaald stof.

Wat moet ik met aap?
Wat moet ik met schaap?
De knuffelbeesten die ik in de onderste lade van mijn kast heb weggestopt.
Wat moet ik met mijn kinderlijke overtuiging dat ik balletdanseres zou worden?  

Wat moet ik met alle tijd die al is verstreken?
Wat moet ik met alle tijd die nog komen gaat?

Het is tijd.
Tijd om te kijken naar de mensen.
Te kijken naar de mensen waar ik er ook eentje van ben.




Beeld © Sander Heezen