In kleren van zand schuil ik onder de blauwe kus van zon en maan
De zoute vloer van hun ritme maakt me een symmetrie
die niet te spiegelen is
Het prevelen van de uilen laat me geruisloos rennen
op handen en voeten
Een rivier van bladeren stroomt onder mij en verandert langzaam in een humus van roestige dennennaalden die enkel nog vochtig geuren
Mijn handen en voeten wroeten in aarde
In deze diepte bruist waarin we allen gedijen
Er ontstaan kuilen waarin vocht opborrelt
Met het gekneusde blad dat onder soepele voetzolen een kom werd
neem ik een slok uit elke kuil
En ik herinner me waar ik vandaan kom
Ik kom uit de geur van wakker worden