Lieve stenen ondergrond,
Lieve stenen ondergrond, dagelijks loop ik over stukken van je. Raken mijn voeten jouw steen. Daar waar misschien ooit bloemen lagen voor hen die overleden zijn, maar waar ik de namen niet van ken. Daar waar misschien ooit twee mensen elkaar voor het eerst kusten, drink ik nu mijn koffie. Ik zal ze nooit leren kennen, maar de verhalen liggen er. Daar waar ik nu sta terwijl ik nadenk over de inhoud van deze brief, gebeurt in de toekomst misschien wel iets enorm tragisch, of misschien juist wel iets ontzettend moois. Daar waar het leven voor de een is op gehouden, kan het voor de ander beginnen.
Daar op het 24 oktoberplein waar allemaal verschillende kleurige bossen bloemen liggen, ter nagedachtenis aan de slachtoffers afgelopen maandag, hebben twee verliefde mensen misschien wel de liefde aan elkaar verklaard. Waar zij die plek associeerden met liefde, denken wij aan verdriet. Maar misschien doet diezelfde plek later denken aan een andere gebeurtenis, een mooie of misschien wel iets waar wij liever niet aan herinnerd willen worden. Of juist wel omdat wij willen voorkomen dat zoiets ooit nog eens gebeurt.
Is er ergens op de wereld misschien ook een stukje steen over voor mij? Waar ik een waardevolle gebeurtenis aan kan koppelen? Of kan ik dat niet aan je vragen? Heb ik al zo’n stukje dat voor mij heel waardevol is, maar waar twee anderen, die mij niet kennen en geen idee hebben dat die stenen zo belangrijk voor mij zijn, net na een enorme ruzie hun sigaret op uitveegden. Dat mijn stukje steen nu besmeurd is met as…
Gelukkig weet ik niet van die gebeurtenis, daar zou ik enorm verdrietig van worden. Maar jij? Jij weet daar vast veel meer van. Hoe ga jij daarmee om? Met al die verschillende herinneringen bij stukken van jou. Het moet ingewikkeld zijn om al die verschillende verhalen te kennen. Lieve stenen ondergrond, onthoud jij ze allemaal? Zitten er aan elk stukje van jou herinneringen? Of worden er ook stukjes van jou overgeslagen? Stukjes waar niemand waarde aan hecht?
Oh steen…, heb jij moeite met al die verschillende herinneringen? Als er een meisje achterna gezeten wordt door een groepje jongens. Beweeg jij dan stiekem wat met jouw ondergrond, zodat ze weg kan komen?
Wens je soms dat jij herinneringen vergeet? Herinneringen die te vreselijk zijn, die het daglicht niet kunnen verdragen? Ik denk dat zonder dat ik er echt bij stil heb gestaan, ook ik die stenen herinneringen heb. De stenen waar ik opstond toen ik hoorde dat ik geslaagd was, of de stenen waarop ik hoorde dat mijn oma overleden was… Diezelfde stenen betekenen hele andere dingen voor anderen. En voor jou is het een onderdeel van jou. Jij weet niet beter. Een veld vol met overlappende herinneringen en ideeën.
Lieve stenen ondergrond, bedankt voor het luisteren naar en het onthouden van al mijn herinneringen en gedachten. Ik zal aan je denken wanneer ik weer over jou heen loop en een beetje verdrietig ben. Dan zal ik denken aan alle mooie herinneringen die jij van mij bezit.
Lieve groetjes,
Beeld © Sebastian Verstegen