Ter verantwoording als excuus voor mijn levens veranderende keuze.
“Anne, de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren.”
Wanneer ik logeren ging, mijn zusje mij miste in ons stapelbed, zette zij Anne van Herman van Veen op. Trots ben ik op mijn naam, altijd al geweest; krachtig, speels, mooi.
Op mijn sociale media, bovenaan papieren, onderaan brieven, staat nu: Anne Chris.
‘Zeg maar gewoon Chris, is tenminste echt jongen,’ zegt oma wanneer zij weer per ongeluk ‘Zij’ zegt in plaats van ‘Hij’, de persoonsvorm waarmee ik sinds 2018 vraag aangesproken te worden.
Echter, zonder Anne, voel ik mij niet mezelf. Evenals in lichaam met borsten.
Zo, dat escaleert snel!
Voor mij voelt het als een eeuwigheid, vechten met die tieten.
Toch, één dag en één week voordat zij operatief verwijderd worden – gezegend – slaat paniek toe. Na ontwaken uit weeïge dromen, voel ik mijn borsten. Lekker, en mooi wel.
Ochtend is twijfel. Ik denk aan de man met baard en een vriendin in hun bed. Aan de man stoer sterk in twee zomers terug op de Parade Amsterdam. Aan hen en alle andere mannen waarmee ik zoende. En vrouwen, getrouwd, ongehuwd, vrijgezel. Aan toen mijn borsten vol gegroeid van schijnzwangerschap. Moedergevoelens nooit eerder zo dichtbij. Aan connectie met mijn ondergesneeuwde binnenste wanneer haar handen op mijn buik terwijl ik lag op Ruigoord gras. Ik denk aan geweest plezier van meisje zijn en verkrachting. Geen baan krijgen. Lelijk worden, niet overal naartoe kunnen reizen – alsof dat nu het geval is – en mocht ik geluk hebben een kindje te baren, deze niet kunnen voeden. Wat als de wereld lastig wordt door milieuproblematiekenen ik geen melk verkrijgen kan van organisaties?
‘Ik ben bang de verkeerde keuze te maken.’
‘De verkeerde keuze bestaat niet,’ zegt pa.
Wijze mensen, vaders. Niet in elke fase van je leven, maar meer dan ik soms toegeven wil.
Vanochtend zat ik vast in gepieker. Stuurde naasten berichten. Vanuit angst niet zelf uit gedachten circulatieste komen. Hoognodig tijd zelfstandig mijn denken onder ogen te komen, een conclusie te trekken die staat als boom.
Ik wil geen tieten. De (lichamelijke) depressies hiervan; hoe zij in de weg zitten in elk levensfacet; verlangen plat te zijn sinds niet meer plat te zijn; ervaren dat zij niet van mij zijn, waardoor ik binnenin schreeuw.
Het leven duurt maar even. Liever voorbij vrees, dan bestaan in eindeloze twijfel. Die keer dat ik de borstverwijderende operatie (mastectomie) afzei, voelde alsof morgen niet meer kwam, verdween toekomstbeeld, toekomstlust.
I am an inbetweenie met een droom: mens zonder tiet zijn. Trots zal ik, vanaf 11 maart.
Beeld © Eline van Doesburg