Dag 19, 22 mei 2018, vanuit Boedapest. Een verhaal van Vrije Hogeschool student Joost.
Het koste me even om dit te kunnen schrijven, eerst mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Niet dat iemand dat doorheeft natuurlijk, behalve ikzelf. Misschien mijn moeder ook, tegen wie ik zei dat ze het binnen drie dagen op de dwarslopers site zou zien. Het is inmiddels tien dagen later. Het lijkt een thema te zijn deze reis. Alles duurt net iets langer dan verwacht. ‘s Ochtends als we opstaan lijken we het eten langzamer naar binnen te werken dan gepland, we komen vaak net wat minder ver dan gepland voor die dag. Het is een probleem waar ikzelf aan bijdraag, maar waar ik me ook ontzettend aan erger. Maar goed, misschien is de lat op z’n hoogst leggen ook niet de beste tactiek als je niet constant teleurgesteld wilt worden. Het is zo’n beetje onmogelijk om een veel eisend, extreem individualistisch doel te behalen als je met een groep reist. Mijn doel was om mijn grenzen op te zoeken. Wat zijn mijn fysieke mogelijkheden, voordat ik een breekpunt bereik? Kan ik daarna nog doorgaan? In een groep heeft iedereen zo zijn eigen verwachtingen. Daar moet je een middenweg in zien te vinden. De groep opsplitsen was voor mij geen optie. Dan ga je iets uit de weg waar je op zo’n reis nou eenmaal mee moet dealen. Zo kon ik toch nog op zoek naar andere grenzen. Waar ligt het punt dat ik niet meer kan accepteren dat ik mijn doelen en verwachtingen moet aanpassen aan anderen? Nou wil ik niet doen alsof iedereen mij alleen maar in de weg ligt. Integendeel, je hebt als individu de groep nodig. Om net dat extra zetje in de rug te krijgen, om het samen gezellig te hebben en samen de reis te kunnen vormen. En er zijn genoeg punten waarop ik juist anderen belemmer om hun verwachtingen waar te kunnen maken.
Op dit moment zit ik op de trappen van een enorme kerk, waar ik eerlijk gezegd de naam niet van weet, in Boedapest. Naast mij speelt een straat muzikant op zijn viool. Niet alle noten zijn zuiver en ik heb geen geld om hem te geven, want in mijn portemonnee zit enkel een briefje van 20 euro.
Naar beneden,van de trappen en de heuvel af is het uitzicht over de stad. De helft van mijn blikveld wordt ingenomen door enorme lampen die op de kerk gericht staan.
Ik kan geen goede foto’s maken want de camera van mijn telefoon is bij avondlicht als uitgesmeerde poep. Het is juist dit ‘net niet’ dat er voor zorgt dat dat wat je wel hoort en ziet extra mooi is.
Een van de dingen waar ik het meest van geniet deze reis is het wild kamperen. Dat je alleen je tentje (of zelfs alleen je slaapzak) nodig hebt en gewoon gaat staan waar je maar wilt, kampvuren maken e.d. Kort gras is nu een luxe,een plek waar je het gras niet hoeft plat te stampen om je tent op te zetten.
Overigens hebben we het nog relatief luxe op deze reis. Bijna altijd mooi weer, altijd lekker eten (de kookcommissie doet goed werk!). Ikzelf slaap vanaf dag één al goed, daar hebben anderen dan weer meer moeite mee. Interessant om dan te merken dat ik een echt bed, douche, normale wc, keuken, (af)wasmachine etc. helemaal niet zo erg mis. Je kan als mens best zonder en als je het dan wel hebt, geniet je er meer van dan ooit.
Als ik nu naar beneden kijk zie ik mijn fiets onderaan de trap tegen een lantaarnpaal staan. Met een tevreden glimlach ben ik me bewust van het gevoel van vrijheid dat de fiets mij geeft. Ik kan overal komen waar ik maar wil. Plannen om hier, in Boedapest, maar ook in Slovenië en de rest van Hongarije later terug te komen, dwarrelen nu al door mijn hoofd. Dan neem ik de fiets èn mijn skateboard mee. Dat is wat deze vrijheid met je doet. De stad wordt één groot speelparadijs om doorheen te crossen, de bergen de meest prachtige uitdaging die je je voor kunt stellen, vooral als je er recht voor staat.
Nu ik mij boekje waarin ik dit schrijf, terug stop in mijn tas, vind ik wat verdwaalde muntjes van 50 en 20 cent. Het gaat me toch gemakkelijker af dan verwacht.
Ik bedank de muzikant voor zijn spel en vertel hem dat hij me geholpen heeft met schrijven. Ik gooi de muntjes in zijn hoed, hij glimlacht en brabbelt iets in het Hongaars. Hij snapte dus geen snars van wat ik hem net vertelde. Dat geeft niet, volgens mij begreep hij de intentie.
De Ronde van Midden-Europa is een verkenningsproject van Europese en persoonlijke grenzen; een zoektocht naar de identiteit van Europa en een zoektocht naar de grenzen van het zelf. Veertien Dwarsfietsers van de Vrije Hogeschool reizen 23 dagen door bossen, over bergen, langs meren en door 6 hoofdsteden in Midden-Europa. Het einddoel: Praag.