Het is niet elke dag, dat je besluit door zeven landen te gaan reizen. Noch stel je jezelf elke dag de vraag wat essentieel voor jou is. Bij het inpakken, maar vooral de persoonlijke elementen die je nodig hebt om met een groep onderweg te zijn. Een gezamenlijke zucht van benomen adem vult het busje als we door een ander landschap rijden. Van het vlakke Nederland door heuvels, glooiend en zacht. De bergen, wiens toppen omringd door wolken zijn, tot nu. “De zee!”, klinkt er in koor. We stralen terwijl de klanken van “The Sound of Music” ons beeld verrijken. De plaspauzes lopen uit tot een soort voorgerecht van de lunch en het avondeten begint als het laatste beetje zonlicht verdwijnt.
Er zijn uitzichten genoeg. Hoe ver kunnen we kijken? Onze vingers reiken naar de zon tijdens de zonnegroet en de rode yogamatjes vormen een cirkel tussen onze tenten. We zijn echt een groep als we na de meditatie onze ogen openen en naar elkaar glimlachen. We brachten een nacht door kijkend naar de sterren in Oostenrijk en we leerden om ons te ontspannen in het smeltwater van de Sloveense bergen. Verbazingwekkend genoeg, is het vroege opstaan steeds normaler geworden en gaat het opzetten en afbreken van de tenten steeds sneller.
Ik zit op een yogamatje op de rots, vlakbij het water. Ik hoor het water zachtjes kabbelen tegen de kust. Achter mij hoor ik het gepraat van mijn medereizigers. En af en toe zie ik in mijn rechter ooghoek het water omhoog spatten, gepaard met een plons, want Nawras gooit stenen in het water. We zijn rozig van het douchen en moe van het kajakken. Morgen is onze laatste dag in Pula, een luierdagje. We hebben geen structuur en kunnen doen wat we willen. Daarna vertrekken we naar Hongarije.
Het droge, warme weer, hier aan de kust van Kroatië, is een opluchting na de regen in de bergen van Slovenië. Maar we missen ze wel, de bergen. Ze hebben een grote indruk op ons gemaakt. Het was heerlijk om daar te klimmen en te dalen door de woeste natuur, na al het stilzitten in de bus. En de indrukwekkende watervallen, die overal te horen zijn. Ze storten met veel geweld de berg af en vervolgen vloeiend hun weg.
Ik heb ervan genoten om samen te zingen, op een rots, midden boven de rivier. Onze stemmen mengden zich met het geluid van het water.
Nina Berris en Zita Verbeeck, studenten van de Vrije Hogeschool.
De studenten maken een reis naar het zuidelijkste puntje van Kroatië, waar ze een kajaktocht maken op Adriatische zee. Via het natuurreservaat Kopacki Rit vertrekken ze vervolgens naar Hongarije. Onderweg naar het noorden doet de groep de grotbaden van Miskolctapolca aan, om vervolgens verder te reizen naar de Dolni Morava, in de Jenseniky bergen. De reis eindigt in Praag, waar de groep de andere reizigers van de Vrije Hogeschool ontmoet.
Foto”s; Sander Heezen