Shortread

Natuur is mijn religie

“Ik zou graag een wereld zien waarin samenwerken vanuit vertrouwen en vriendschap het uitgangspunt is. Waarin wij weer meer één zijn met de natuur, dier en plant. Dat al het leed dat nu wordt aangedaan van mens naar mens, van mens naar dier en van mens naar natuur, verleden tijd zou zijn. Dat wij niet alleen trachten te concurreren met elkaar, maar juist ook de ander omhoog proberen te helpen. Want enkel vanaf een basis van gelijkheid en samenhorigheid kan een samenleving ontstaan die gebaseerd is op de kern van onze menselijkheid.” – Jura

Mijn grote liefde voor de natuur en alles dat daarmee samenhangt is al vroeg in mijn jeugd ontstaan. Dit komt voor een deel vanuit mijn opvoeding. Mijn ouders hebben beide, op hun eigen manier, een sterke connectie met de natuur om hen heen en namen ons hier ook in mee. Mijn moeder hield altijd erg veel van dieren en van het werken in de tuin, onze stadstuin was lekker rommelig maar wel bruisend met leven. Mijn vader houdt van stevige wandeltochten, die wij vanaf jongs af aan meeliepen.
Ook heb ik mijn hele schooltijd op de Vrije School gezeten, waar extra nadruk werd gelegd op de natuur en de seizoenen om ons heen. Ik vond het als kind al geweldig om daar veel kleurrijke tekeningen over te mogen maken.

Toen ik op de middelbare school zat kwam ik in aanraking met begrippen als ‘klimaatverandering’ en ‘milieuvervuiling’ en alles wat hierbij hoort. Vanaf dat moment was er echts iets in mij geraakt. Hoe meer ik mij interesseerde voor en verdiepte in deze onderwerpen, des te meer gevoelens van onmacht, boosheid en onrechtvaardigheid in mij opborrelde. Waarom doen wij mensen dit onze wereld aan? Hoe kunnen wij de schoonheid van de natuur die ons gegeven is zo verpesten en onomkeerbare schade toedoen?

De afgelopen vier jaar heb ik hier veel over geleerd, nagedacht en gediscussieerd met anderen. Ik probeer sindsdien ook zo bewust mogelijk te leven; erbij stil te staan wat mijn persoonlijke impact op de wereld is en zou kunnen zijn.

Eerlijk gezegd zijn de gevoelens die ik krijg als ik denk aan de schade die wij de natuur aandoen nog voor een groot deel hetzelfde als toen ik ontdekte wat er speelde. Zo gek is dat niet aangezien er nog niet echt een oplossing is om de situatie te verbeteren.

Wat ik opvallend vind is dat ik als kind, wat de meeste waarschijnlijk zullen herkennen, heel anders dacht en me heel anders voelde over de wereld om mij heen. Ik zag en waardeerde de dingen zoals zij op dat moment waren. Ik kon oneindig genieten van het buitenspelen, de natuur als iets magisch om mij heen.

Deze gevoelens van geluk die ik als kind ervaarde hebben als het ware een negatieve dubbelganger gekregen. Nu ik ouder ben geworden heb ik de keerzijde van het mooie en het goede in de wereld leren kennen. En terecht, verandering kan pas beginnen bij bewustwording.
Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik de verwondering en het geluk dat ik ervaarde als kind niet verloren heb, sterker nog, ik ervaar het elke dag nog. Als ik s ’ochtends op de fiets naar school zit en het zonlicht door de bomen schijnt, overal om me heen vogeltjes zingen en het gras bedekt is met een laagje dauw. Dit kan mij voor de hele dag al stemmen met positieve energie.

Voor een presentatie aan medestudenten op de Vrije Hogeschool verdiepte ik me in mijn gevoelswereld rondom de ‘ecologische crisis’. Ik besloot hierin niet de nadruk te leggen op de feiten, die ik voor een groot gedeelte al kende en waarvan ik ook wist dat iedereen er wel van gehoord zou hebben. Natuurlijk is het ook belangrijk om precies te weten wat de feiten en de cijfers zijn, maar ik denk dat nog onderschat wordt in hoeverre dit ook een persoonlijke, spirituele crisis van ons als mensen in deze tijd is.

Ik denk dat het komt doordat de klimaatcrisis een zo veel omvattend dilemma is waarvan de oorzaken diep in onze levensstijl zijn geworteld. Hierdoor ontstaat er bij vele een soort mentale blokkade, waardoor de gedachte ‘wat heeft het voor zin als ik, als nietig individu, hier iets tegen probeer te doen’ de overhand neemt. Ook is het helaas in veel gevallen de onwil en de gemakzucht om onze geprivilegieerde manier van leven hier in het westen aan te passen.

Ik ben ervan overtuigd dat wat je als individu verandert in jouw leven wel degelijk helpt. Ieder klein gebaar. Vindt in de schoonheid om je heen de kracht en de moed om jezelf te willen veranderen. Eén ding is zeker: je doet het niet alleen.

Zelf heb ik ingezien dat door negatieve gevoelens te laten overheersen en deze gevoelens ook naar buiten te brengen, ik eerder mensen afstoot dan dat ik ze dichter bij mijn boodschap en missie breng. Ik wil mensen niet persoonlijk veroordelen. Ik veroordeel hun gedrag ten opzichte van onze aarde. Waarvoor iedereen naar mijn idee evenveel verantwoordelijkheid draagt, maar lang niet iedereen deze ook neemt. Ik heb ondertussen wel geleerd dat een liefdevolle manier van overtuigen beter werkt dan een vijandige.

Mijn hoop voor de toekomst is dat steeds meer mensen zich echt bewust zullen worden van het feit dat zij deel uitmaken van ons geheel op aarde. Alleen door samen te werken en allen zorg op ons te nemen voor de aarde zullen wij een toekomst hebben waarin ieder mens, waar dan ook op aarde, gelukkig zal kunnen zijn.

 

Beeld © Sander Heezen

Ontdek meer van Dwarslopers

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Doorlezen