Longread

Interview Milou Deelen

‘Vandaag is het Internationale Vrouwendag en deel ik, Milou Deelen, mijn verhaal met jullie. Anderhalf jaar geleden werd ik lid van het Corps, en daar ben ik vaak uitgemaakt voor HOER – SLET of LAAG WIJF. Ik was het lijdend voorwerp van een lied dat jaarlijks door tientallen jongens wordt gezongen over “het laagste meisje van het jaar”. Ik schaamde me diep en voelde mij vernederd. Toen ik men hierop aanspraak, kreeg ik terug dat het maar een grap was. Ik heb geen één keer gelachen. Ook werd er over mij geschreven dat je “mij kon doen voor een pakje peuken en een Smirnoff”. Ook toen was hun argument: “is toch grappig Milou, daar kan je toch wel om lachen”. En nee, ik moést niet lachen.

En dat is het punt dat ik hier wil maken. Mijn seksualiteit is van mij, en niet stof voor jouw grap. Daarnaast heb ik er als vrouw evenveel recht op als man. Als jongens seks hebben en hier openlijk over spreken, is dit tof. Als meisjes – zoals ik – dit doen, daalt ons respect of onze waardigheid. Laten we hier bij stilstaan vandaag, en ons vooral niét schamen voor onze seksualiteit. Veel meisjes durven hun stem misschien niet te laten horen, ik doe dat vandaag wel. Ik vraag niet om je medelijden, wel dat je naar me luistert. Want slutshaming gebeurt overal, en dat is niet oke.’

Het is twee jaar geleden dat Milou Deelen dit bericht op Facebook postte. Inmiddels heeft de video 966 duizend weergaven. Milou is werkzaam bij Viva als journalist, is feminist en activist. Wij ontmoetten haar in de Kanarie Club in Amsterdam voor een interview.

Wij vroegen ons af: wat betekent het voor jou om vrouw te zijn?
Deze vraag werd mij twee weken geleden ook gesteld en ik vind dit echt de moeilijkste vraag ooit. Ik voel me vrouw, dat weet ik wel, maar ik hecht niet veel waarde aan vrouwelijkheid of mannelijkheid. Bepaalde eigenschappen die worden gekoppeld aan vrouwelijkheid, daar heb ik niet zoveel mee. Bijvoorbeeld dat je lief of kwetsbaar moet zijn, van roze moet houden en jurkjes dragen. Soms voel ik me meer verbonden met mannelijke eigenschappen, al is natuurlijk de hele vraag wat mannelijke eigenschappen zijn en wat vrouwelijke. Daar ben ik het dan niet mee eens. Ik denk dat ik het wel fijn vind om vrouw te zijn omdat ik met een bepaalde bril op naar de wereld kijk. Omdat ik bepaalde dingen zie en meemaak, kan ik bepaalde dingen ook anders zien dan dat als ik een heteroseksuele man was geweest, of zo. Ik denk niet dat er veel verschil is tussen man en vrouw, alleen dat ik een kind zou kunnen krijgen als ik dat wil. Ik denk wel dat je als ‘mannelijke’ vrouw eerder geaccepteerd wordt dan als ‘vrouwelijke’ man. Als vrouw kun je best wel divers zijn. Dus ik ben eigenlijk wel blij dat ik vrouw ben.

Aan vrouw zijn zitten natuurlijk ook minder leuke kanten, daarom kom ik op voor het recht van vrouwen, of het feminisme, hoe je het ook wilt noemen.

Je hebt het over feminisme, wat is jouw definitie daarvan?
Dat je bent voor gelijkheid voor iedereen, dat is eigenlijk de simpele definitie. Als je feminist bent, zet je je daar actief voor in. Je kunt ook feminist zijn en niet de barricades opgaan. Mijn vader en zus zijn bijvoorbeeld ook heel feministisch, maar zij zijn er niet zoveel mee bezig

Zou je jezelf ook activist noemen?
Nou ja, ik weet nog dat iemand voor het eerst tegen me zei: ‘Wow je bent echt een activist!’ en dat ik dacht: ‘Oh ja?’ Dat had ik zelf toen niet zo snel gezegd. Ik weet niet zo goed wanneer je echt een activist bent. Misschien omdat ik opkom voor mijn rechten en waar ik in geloof? Ik denk wel echt dat er veel dingen moeten veranderen in deze maatschappij en daar spreek ik me over uit. Ja, volgens mij ben je een activist als je dingen wilt veranderen.

Wat zijn de dingen die je zou willen veranderen?
Heel veel, maar om even een paar belangrijke punten te noemen op het gebied van feminisme: In de wet zijn we allemaal gelijk, en is discriminatie verboden, maar in praktijk gebeurt het nog heel veel. Ik zet me ook in voor gelijk betaald worden, dat er meer vrouwen in de politiek zitten, vaderschapsverlof, free the nipple, minder slutshaming, dat je de baas mag zijn over je eigen lichaam en niet altijd wordt geseksualiseerd. Ik denk dat er op elk vlak in de samenleving nog veel winst te behalen valt als het gaat om gelijkheid -dus dat is best wel veel.

Je bent eigenlijk als activist begonnen met het filmpje dat je gemaakt hebt tegen slutshaming. Waarom was het voor jou zo belangrijk om hiermee online te gaan?
Ik dacht, als ik niks ga zeggen, gaat er niets veranderen. Mensen kunnen niet zo goed tegen verandering, en als er niemand is die voor iets opkomt, gebeurt er niets. Blijkbaar voelde ik me geroepen om dat te doen, want ik werd geslutshamed. Als ik met een jongen naar bed ging, was hij stoer en was ik een hoer. Ik heb dat filmpje gemaakt om hen te laten zien dat ik het daar niet mee eens was en dat ik het niet langer pikte. Op de studentenvereniging zei ik het ook wel eens, maar dan werd ik niet serieus genomen. Ik vond het gewoon echt niet eerlijk wat ik zag. We doen precies hetzelfde, jij krijgt een high-five en ik word met de grond gelijk gemaakt? Dat is alleen omdat ik een vrouw ben en jij een man; alleen om dat gegeven word ik er anders op aangekeken. Dat is gewoon met twee maten meten.

Dat filmpje ging viral, had je daarvoor ook al het idee om activist te worden?
Nee, dat is echt per ongeluk zo gelopen, dat ik feminist en activist ben geworden. Op dat moment dacht ik, ik uit gewoon mijn mening over iets, maar toen werd het zo opgepikt. Ik zag het ook helemaal niet als iets feministisch. Ik dacht alleen, ik ben het er gewoon mee oneens en ik zet het op Facebook. Daarna ben ik mijn mening blijven uiten en ben ik er een beetje ingerold dat ik sta waar ik nu sta. Het was helemáál geen langtermijnplan.

Vond je het beangstigend om plotseling die rol te moeten vervullen?
Ja, dat het viral ging was sowieso een shock. Niet alleen je familie en vrienden willen verhaal halen maar ook de studentenvereniging. En de media stalken je ook echt op zo’n moment. Al die haat op het internet was best wel pittig. Daarna werd ik voor veel dingen steeds gevraagd, voor interviews of om te spreken. Ik dacht, er wordt blijkbaar naar me geluisterd. Ik vroeg me af, wil ik dat? Ja. Vind ik dat belangrijk? Ja. Ik denk wel dat ik me verantwoordelijk voel om bepaalde dingen aan te kaarten. Ik heb nu een stem waarnaar geluisterd wordt, en die gebruik ik ook. Dat vind ik ook heel erg leuk. Maar het leven loopt soms heel anders dan je denkt.

Krijg je nog steeds backlash?
Het gaat een beetje in golven. Na dat filmpje was het het heftigst. Nu weet ik wel ongeveer wanneer er negativiteit gaat komen als ik het over bepaalde onderwerpen ga hebben en kan ik me erop voorbereiden. Ik weet dat het gaat gebeuren en het doet me nu minder. En ik krijg ook veel fijne berichten, hoor!

Ik heb zelf een erg heteronormatief beeld van het corps, waarom heb je toch de keuze gemaakt lid te worden?
Ja, het was echt fucking heteronormatief. Volgens mij was er niemand openlijk bi of gay. Ik val ook op vrouwen, en ik weet nog dat ik daar vertelde dat ik wel eens met een vrouw naar bed was geweest en dat dat echt heel raar gevonden werd. Ze deden echt alsof ik zei dat ik seks had gehad met een paard of zo. Mensen werden gewoon in de kast geduwd. Sinds ik daar weg ben, ben ik eigenlijk alleen maar met vrouwen, misschien ook omdat het daar niet echt kon.

Ik denk wel dat iedereen daar zou zeggen dat ze het accepteren, maar er werden bijvoorbeeld wel veel grappen gemaakt over homoseksualiteit. Ik heb daar niet echt dingen met vrouwen gedaan. Ik heb wel eens gezoend met een vrouw, en er werd toen veel gedacht dat we dat voor de mannen deden. Mannelijkheid staat hoog in het vaandel bij het corps, dus homoseksualiteit wordt eigenlijk niet echt geaccepteerd.

Het leek me gewoon leuk om lid te worden. Dat was het ook, maar ook een beetje naïef. Ik heb het ook erg leuk gehad, hoor, maar ik zou nooit meer lid worden.

Heb je het idee dat slutshaming meer voorkomt binnen het corps of denk je dat het overal gebeurt?Slutshaming gebeurt overal, omdat ongelijkheid overal is. Bij het corps heb ik het wel heel erg heftig ervaren. Dat komt denk ik omdat je alles van elkaar weet. De sociale controle is fucking hoog, dus als je één ding doet, weet direct iedereen dat. Daarnaast is het belangrijk om te laten zien binnen het corps hoe mannelijk je bent. Maar ook meisjes van elf worden op school voor slet uitgescholden, eigenlijk alleen omdat ze meisjes zijn. Het gebeurt denk ik overal.

Ik hoor wel eens van mensen dat feminisme niet meer nodig is. Wat zou je tegen hen willen zeggen?
Maar dat is gewoon niet waar. Er zijn zoveel voorbeelden van waarom het nog nodig is. Een heel simpel voorbeeld is dat als je als vrouw door een donkere steeg loopt veel sneller op je hoede bent en als man minder snel omdat je minder gevaar loopt. Iedereen herkent dit denk ik, en alleen daarom al. Slutshaming is ook een voorbeeld. En waar zijn de vrouwen in de politiek? Waar zijn de vrouwen op hoge functie? Vrouwen zijn minder zichtbaar, vooral ook vrouwen van kleur. Er zijn zoveel feitelijke argumenten waarom het nog steeds nodig is. Ik word er heel boos van als mensen zeggen van niet. Of als ze als argument gebruiken: ‘Ja, in landen als India is het veel erger.’ Dat klopt, maar dat betekent niet dat het er hier niet is. Geweld gaat door alle lagen van de samenleving. Bepaalde groepen zijn dan misschien kwetsbaarder maar of je nu hoog- of laagopgeleid, vrouw of man of zwart of wit bent, dat maakt niet uit. Dus je kunt wel zeggen dat het niet meer nodig is… Mensen doen dat vaker, verwijzen naar een andere situatie om te ontkrachten dat het voor hun neus ook gebeurt. Dat wordt ook wel whataboutism genoemd. In Nederland hebben natuurlijk veel mensen het goed, maar veel ook niet; het is heel fijn en veilig in Nederland maar hier gebeurt ook verkrachting. Mensen die zeggen dat ze het niet meemaken leven in een bubbel; dat je het niet ziet, betekent namelijk niet dat het er niet is. Ik zat dat misschien zelf ook wel hoor, voordat ik voor het eerst slutshaming ervaarde. Ik vond dat toen heel raar, alsof ik tien jaar terugging in de tijd.

Hoe kunnen we ons af bewegen van negatieve connotaties rondom feminisme?
Ik verbaas me er altijd over als mensen zich niet feminist noemen, maar dat komt misschien ook wel door de beelden die eraan kleven. Ik denk dat we ons daar van af kunnen bewegen doordat meer mensen zich als feminist gaan uitspreken. Je ziet nu bijvoorbeeld dat meer mannen zeggen dat ze feminist zijn, dan zien mensen ‘oh ja mannen kunnen ook feminist zijn.’ Ook bijvoorbeeld Máxima en Beyoncé noemen zichzelf feminist. Dan zie je dat feminist zijn niet één beeld is waar je je in moet wringen maar dat het een heel breed begrip is. Ik ben het ook niet eens met alle feministen, en zij niet met mij. Ik denk dat als meer mensen zich uitspreken, het zichtbaar wordt dat het op meerdere manier kan.

Heb je het idee dat er al veel veranderd is?
Er wordt meer dan ooit gesproken over feminisme, het woord valt heel veel. Er zijn heel veel jonge mensen die zich hierover boos maken, en dat is heel goed om te zien. Dat zie je ook terug in de me too-movement. Die is heel belangrijk geweest, alsof we een soort van zijn wakker geschud.

Wanneer is er voor jou genoeg veranderd? Wat is je ideale toekomstbeeld?
Wanneer het feminisme niet meer nodig is misschien? Wanneer het niet meer nodig is om ervoor te vechten. Ik denk dat ik dat niet meer mee ga maken in mijn leven, want ik denk niet dat iets wat al zo lang bestaat zo snel zou kunnen veranderen. Ouderwetse ideeën liggen vaak zo diep bij mensen en in onze cultuur. Het klinkt misschien heel utopisch, maar voor mij is het genoeg als iedereen gelijk behandeld wordt.

 

 

Beeld © Sander Heezen

Ontdek meer van Dwarslopers

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Doorlezen