Lieve moeder aarde, mama,
Niet voor niets noemen we u zo. Eigenlijk bent u heilig. Heeft u een hart? Bent u misschien wel net zo levend als ik, of slechts iets minder?
Bent u levend?
Moeder aarde, mama. Vroeger dacht ik dat planten misschien wel leefden en dachten zoals ik. Ik leerde later in mijn biologieboek dat een plant inderdaad als levend wezen wordt ingedeeld. Maar ik zag ook hoe weinig besef daarvan was bij de mensen om me heen. Planten lopen wellicht niet over deze aarde zoals jij en ik, maar hoe weten we zeker dat ze geen taal hebben, dat ze geen gedachtes hebben, geen gevoelens. Als kind was er een periode dat ik niet alleen de dieren maar ook de planten zielig vond. Zomaar uit de grond gerukt, uit een boom geplukt, in de oven gestopt. Zo stelde ik me eens voor dat de uien gilden in de pan, pas daar, spartelend, schreeuwend en huilend van de pijn, stierven ze de marteldood. Als ik mijn oor vlakbij de pan hield hoorde ik ze zacht gillen en siste het levensvocht uit hen.
Moeder aarde, mama. Waarom respecteren we u niet? U draagt ons, al die zeven miljard mensen. U draagt hen, al die 390 duizend planten. U draagt hen, al die 1,75 miljoen diersoorten waar de mens maar één van is. En u draagt hen, al het overige leven dat voor de mens nog onbekend is.
Moeder aarde, mama. U met uw bodems en zijn beestjes, met uw oceanen en wonderen in die dieptes, u met uw kokende, bruisende vulkanen, u bent alles wat wij kennen en nog zoveel meer. Onvatbaar wordt het als ik erover nadenk dat zelfs u een klein stukje van het geheel bent.
Wij mensen zijn een beetje dom, lieve mama. We springen met z’n zeven miljard op en neer op uw hoofd, rug en schouders. We trekken uw haren uit en snijden in uw tong. We asfalteren uw oren en verbranden uw ogen. Nee, wij hebben geen idee, moeder aarde, dat ook u, krachtig en machtig als u bent, geen vanzelfsprekendheid bent.
Al honderden, misschien wel duizenden jaren takelt u af. Heel langzaam glijdt het leven uit uw ogen. Alsof je iemand in de ogen kijkt die aan het sterven is. Maar die drie seconden die bij ons de dood soms zijn, zijn bij u eeuwen. Eeuwen waarin we onze fouten nog konden herstellen. Eeuwen waarin de mens zich nog kon bedenken en u kon herstellen.
Langzaam zie ik hoe haren opnieuw worden geplant, pleisters geplakt en enkelen onder ons beginnen voorzichtiger te lopen.
Is het genoeg? Ik vrees het niet lieve moeder aarde, mama, nog niet in ieder geval. Ik hoop dat we u kunnen redden, want al die springende mensen, die zeven miljard, doden zo niet alleen u maar ook zichzelf en al het andere leven op uw aarde. Ongemerkt en onbedacht.
Hopelijk gaan we voorzichtiger lopen.
Liefs Lotte