Mijn familie zit vrolijk te kibbelen
Over desolate stationnetjes en dingen die mogelijk belangrijk zijn
We zitten dicht bij de deur die open schuift als er behoeftes kwijt moeten
Mijn voeten raken andermans voeten
Mensen zitten te dicht op me en mijn broer neemt in zijn stoel
meer ruimte in dan de stoel aangeeft
Ik laat me meevoeren maar ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit heb gewild
Flarden van gesprekken die ook weer wegwaaien
Mensen spreken voor mij een taal die ik niet begrijp
Ik snap de wereld niet
Net zoals een argeloze baby die je hulpeloos aankijkt en niks kan
Het landschap schiet voorbij
Buiten staan koeien die rustig wachten
Het volgende moment zie je de McDonalds
waar ze hersenloos worden geconsumeerd
Ergens op mijn weg heb ik dingen gezien waardoor mijn gelaat wit wegtrekt
Ergens heb ik dingen waargenomen waardoor ik me niet kan verroeren
Deuren gaan open bij diezelfde desolate stationnetjes maar uitstappen kan ik niet
Beeld © Josette Oegema